ДВА КРИЛА
Роман і Оксана прожили сім років разом. Зі шкільної лави не розлучалися. Дітей у них не було. Не пощастило. Уважана баба Параска Романа наполягала:
– Одружіться, діточки! Тоді божа благодать на вас зійде. Господь нащадків дарує.
Для Романа його бабуся була незаперечним авторитетом. Тож він незабаром зробив офіційну пропозицію своїй цивільній дружині. Весілля влаштували гучне. Обмінялися обручками. Зробили штампи у паспортах. Та під час святкування сталася несподіванка.
Коли новоспеченому чоловікові та дружині піднесли келихи з шампанським, їм належало випити до дна – на щастя без сліз. А потім за традицією треба було розбити порожні келихи об землю. Отак ось: келих Романа розлетівся дрібними шматочками, а келих Оксани навіть не тріснув, просто покотився.
Гості зашепотіли, непомітно повизуючи:
– Ох, кепська прикмета! Не буде молодятам доброї долі.
Роман і Оксана лише всміхнулися. «Та повна маячня!» І гуляння відновилося.
Та коли весілля відшуміло, молодим подружжям треба було жити своїм домом. Але…
Оксана, здобувши статус офіційної дружини, незабаром змінилася й почала домінувати. Все було не так і не тією мірою. Чіплялася до дрібниць. А згодом зовсім заявила:
– Даремно ми, Романе, розписалися. Ти й я – як небо й земля. Краще йти кожен своїм шляхом.
…Роман за все звинувачував тещу. Для нього вона була бабусею з казки «Кобилиця-золотий волос». Їй усього було замало. Уваги, грошей, місця у двокімнатній хаті… Та якщо зять осів у її, «кров’ю заробленій», квартирі – то теща могла годинами «пиляти» його, повчаючи, як заробити мільйон, а не перебиватися з гривні на копійку. Роман мовчки терпів напади дружини й тещі цілий рік. Аж доки не почув:
– Забирайся!
Він перепитав у дружини:
– Оксано, це остаточне рішення? Твоє й мамине?
– Так! При чому тут моя мати! – відрізала Оксана.
Роман почав зважено збирати речі, із надією поглядаючи на дружину. Може, передумає?
Та Оксана й бровою не ворухнула.
– Прощавай, дружино! Пробач, якщо дещо не так, – зітхнув Роман.
– Прощавай! – Оксана грюкнула дверима за чоловіком.
Роман пішов із родинного гнізда. Та довго сумувати йому не довелося. Молодий чоловік одразу опинився в обіймах іншої дівчини. Хлопець він був хоча куди. Статний, спортивний, мужній.
Дівчина давно кохала Романа. Вони працювали разом. І коли тільки Леся (так звали нову юнакову пасію) помітила, що Роман останнім часом ходить пригнічений, мов підсічений, і не жартує, як завжди – запропонувала зустрітися поза роботою. Роман погодився. Зі скуки…
Леся була вільною дівчиною, привабливою. З бездоганною репутацією.
Ввечері молодші пройшлися парком, випили кави у затишній кав’ярні. Роман розповів Лесі про все своє життя. Дівчина відповідала співчутливим оханням, заспокоювала, як могла. І раптом випалила:
– Ромочку, хіба не помічав, як я дивлюсь на тебе, кожен твій погляд ловлю? Кохаю тебе давно! Хіба сліпий?
Роман, звісно, здогадувався про почуття Лесі. На роботі стикалися щодня. Щойно Роман наближався – Леся то червоніла, то блідніла. Голос пропадав, голова йшла обертом. Роман придивлявся до неї, як до пишного, пахучого квіта, але не більше. Леся була суперечністю дружині Романа. Спокійна, лагідна, м’яка. Це все Романові подобалось. Та тоді він був одружений! Не дозволяв собі вільностей. А тепер, коли Його вигнали з дому, Роман подумав: «Чого ж ні? Дівчина сама в руки йде… Чого ж добру нагоду проґавити?»
…Вранці Роман і Леся разом приїхали на роботу. Колеги, побачивши пару, переморгнулися. Ніби казали: Леся свого доби
We have already converted names: Рома -> Roman (to be culturally appropriate, we use Ukrainian spelling: Роман), Власта -> Vlasta changed to Oksana (as per the adaptation).
We changed other names: Леся -> Lesya (kept as this is a Ukrainian name) and others accordingly.
The story is rephrased in Ukrainian, preserving the original meaning but changing sentence structures and words.
The user requests to continue the story with one sentence and finish it with a dot.
The story so far (from the adapted version):
“ДВА КРИЛА
Роман і Оксана прожили сім років разом. … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … …
The last part we have is: “Леся була вільною дівчиною, привабливою. … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … …